Enes b. Malik radıyallâhu anh şöyle anlatmıştır: “Resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem ile beraber İbrahim’in sütannesinin kocasının evine gitmiştik. Resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem oğlu İbrahim’i kucaklayarak öptü ve kokladı. İbrahim can vermeye başlayınca onun başında toplandık. Resûlullah’ın gözlerinden yaşlar boşalmaya başladı. Abdurrahman b. Avf, “Sen de mi ağlıyorsun ey Allah’ın Resûlü! diye sordu. Resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem: Ey İbn-i Avf! Bu gözyaşları, rahmet ve şefkattir. Göz yaşarır, gönül hüzünlenir. Biz sadece Rabbimizin razı olacağı sözler söyleriz. Ey İbrahim! Senden ayrılacağımız için çok üzgünüz” der.
Abdurrahman b. Avf rivayetinde ise şöyle geçmektedir: resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem oğlu İbrahim’i alarak kucaklar. O sırada gözlerinden yaşlar akmaya başlar. O sırada “Ey Allah’ın Resûlü! Sen de mi ağlıyorsun?” denilince Resûlullah sallallâhu aleyhi vesellem:,’’Merhamet etmeyene merhamet edilmez. Eğer ölüm, hak ve gerçek bir vaad, kaçınılması imkânsız bir yol olmasaydı biz İbrahim’in ölümüne bundan daha çok üzülürdük. Göz ağlar, gönül hüzünlenir. Fakat biz, yüce Rabbimizin hoşuna gitmeyen, O’nun kızgınlığına sebep olacak sözler söylemeyiz” der.