Kur’ân-ı Kerim’in farklı açılardan tarifleri yapılmıştır. Bunlardan birkaçını burada zikredebiliriz.
Klasik eserlerde Kur’ân’la alâkalı serdedilen tarifler şöyledir: Kur’ân “Hz. Muhammed’e vahiy yoluyla indirilmiş, mushaflarda yazılmış, tevatürle nakledilmiş, tilâvetiyle ibadet edilen İlâhî kelâmdır.” Kur’ân, “Milâdî 610-632 tarihleri arasındaki yirmi üç yıllık risalet devresinde Hz. Peygamber’e (sallallahu aleyhi ve sellem) çeşitli vesilelerle Allah tarafından gönderilmiş -tilâvet olunan- vahiylerin mecmuudur.”
Kimden, hangi makamdan, kime ne için geldiği göz önünde bulundurularak yapılmış olan diğer tarifler ise karşımıza şu ifadelerle çıkar:
“Kur’ân, beşerin ruh ve cismaniyetini birlikte nazar-ı itibara alarak, yüksekler yükseğinden nüzûl ile insanlık ufkunda tulü etmiş en mükemmel mesajlar ve İlâhî kanunlar mecmuasıdır.”
“Kur’ân, bütün mevcudatın Sahib’i unvanıyla Allah’ın ezelî kelâmı ve fermanıdır.”
“Kur’ân, bütün âlemlerin Rabbi olması itibarıyla Allah’ın kullarına tenezzül buyurduğu eşsiz bir iltifat ve ihsanıdır.”
“Kur’ân, ebedî ve değişmeyen İlâhî prensipleriyle, topyekûn beşer mutluluğunun ve o mutluluğa ulaştıran en kestirme, en aydınlık yolun göstericisi olarak, eşi, benzeri olmayan İlâhî bir hitaptır.”
“Kur’ân, varlığın tercümesi; hâdiselerin tercümanı; makro ve mikro âlemlerin müfessiri; bu dünyada âlem-i gaybın lisanı; insanoğluna İlâhî iltifatların senedi; İslâmiyet’in özü, esası, nur ve ziyası; uhrevî âlemlerin haritası ve ona inananların vesile-i saadeti olduğu gibi aynı zamanda açık-kapalı, doğrudan doğruya ve dolaylı olarak bir dua mecmuasıdır.”
Kâinatı bir düzen ve ahenk içinde kuran Allah olduğu gibi, onu Kur’ân’la konuşturan da Allah’tır. Buna göre, Allah’tan başkalarının kâinat hakkındaki hükmü nasıl yanlışsa, insan hakkındaki hükümleri de yanlıştır. Zira, varlık/mülk kime aitse o varlık ile alâkalı doğru hükmü de ancak o verebilir.