İbn Abbas şöyle demiştir: Hz. Peygamber -sallallâhu aleyhi vesellem- Medine’deki (veya Mekke’deki) bahçelerden birine uğradı. Kabirlerinde azap gören iki insa nın sesini duydu. Bunun üzerine şöyle buyurdu:
“İkisi azap görüyorlar. (Kendilerince) büyük bir günah sebebiyle azap gör müyorlar. Oysaki bu büyük bir günahtır. Birisi idrarından sakınmazdı. Diğeri ise insanlar arasında laf getirip götürürdü (koğuculuk yapardı)”.
Sonra bir dal istedi. Dalı ikiye ayırarak her birinin kabrinin başına bir parçasını koydu.
Ona: “Ey Allah’ın Resûlü bunu niçin yaptın” diye soruldu.
O -sallallâhu aleyhi vesellem- şöyle buyurdu: “Umulur ki bu dallar kurumadıkça onların azabı hafifletilir”.
Açıklama:
Hadiste belirtilen günahlar, kabirdekilerin veya muhatapların inancına göre büyük günah olmadığı halde Allah katında büyük günahlardandı. Nitekim Yüce Allah Kur’an’da “Bunu basit bir şey olarak zannediyordunuz. Oysaki bu Allah katında büyük (bir günah) idi” buyurmuştur.
Diğer bir görüşe göre bu iki günah, kaçınılmasında büyük zorluk bulunmayan günahlardır. Bağavi ve İbn Dakik el-‘İd ve bir grup ilim adamı bu görüşü tercih etmişlerdir. Bir başka görüşe göre bu günahlar kendi başlarına büyük günah olmadıkları halde, sürekli yapılması halinde büyük günaha dönüşür. Hadisin ifade tarzı da bunu göstermektedir. Çünkü Hz. Peygamber -sallallâhu aleyhi vesellem- her iki kişinin de bu günahları tekrarladığını ve sürekli devam ettiğini gösterir şekilde ifade kullanmıştır.
Hadisteki ifade tarzı, idrarın kabir azabına nispetle bir özelliğinin bulunduğunu göstermektedir. Buradaki “idrardan sakınmazdı” ibaresi İbn Asâ kir’e göre “istibra yapmazdı” demektir. İbn Huzeyme’nin Ebû Hureyre’den merfu olarak rivayet ettiği ve sahih gördüğü şu hadis de buna işaret etmektedir: “Kabir azabının çoğu idrardandır”, yani idrardan sakınmamaktan dolayıdır.