Çocuk ancak bir davranışın yanlış olduğunu anlarsa o davranıştan kaçınır…
Ceza, hata yapan kişinin dikkatini hatalı davranıştan uzaklaştırıp kendisine hissettirilen hoşnutsuzluğa odaklar.
Ceza alan kişi artık ne yaptığı üzerine değil kendisine ne hissettirildiği üzerine düşünüyordur.
“Nasıl olsa yaptığımın karşılığını aldım” düşüncesiyle aynı şeyi yeniden yapabilecek hale gelir böylelikle.
Oysa insanın içinde bir davranışın yanlış olduğu konusunda vicdani bir uyanış olursa, o kişi aynı davranışı tekrar etmek istemez. Yapsa da huzursuz olur. Vicdanı bir itici güç olarak onu doğru davranışa sevk eder.
Ceza çocuğun içindeki vicdan mekanizmasını susturur. Böylelikle çocuk aslında iç kılavuzunu kaybeder. Çünkü yaptığı davranışla ödeşmiş, artık içinde o hataya dair bir huzursuzluk hissi kalmamıştır.