Enes b. Mâlik (radıyallâhu anh)’dan rivâyet edilmiştir:
“Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem):
‘Allahım! Beni yoksul olarak yaşat, yoksul olarak canımı al ve kıyamet günü yoksul kimseler zümresi içerisinde haşret’ buyurdu. Aişe:
– ‘Ey Allah’ın Rasulü! Niçin (böyle dua ediyorsun)?’ diye sordu. Rasulullah(sallallâhu aleyhi ve sellem):
‘Çünkü onlar, zenginlerden kırk yıl önce cennete gireceklerdir. Ey Âişe! Yoksulu, yarım hurmayla da olsa boş çevirme. Ey Aişe! Yoksul kimseleri sev. Onlara yakın ol. Böylece Allah da kıyamet günü sana yakın olur’ buyurdu.”
Üsâme b. Zeyd (radıyallâhu anh)’dan rivâyet edildiğine göre Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır:
“Cennetin kapısının önünde durdum. Bir de baktım ki, cennete girenlerin çoğu fakir kimselerdi. Mal sahibi zenginler ise cennet kapısının önünde yada Araf’ta hesap vermek için hapsolunmuşlardı. Yalnız cehennemlik olanlar hariç. Çünkü bunlar, cehenneme götürülmeye emrolunmuşlardı. Bir de cehennemin kapısında durdum. Bir de baktım ki, çoğunlukla oraya girenler kadınlardı.”
Cennet halkının çoğunun fakirlerden oluşmasının nedeni; kişiyi, bir çok masiyetleri işlemeye sevk eden şey maldır, malın verdiği azgınlıktır. Dünya hayatında şerre vesile olan mâldan mahrum fakirler ise, çoğunluğu oluşturduğundan dolayı dünyâda, dinî görevlerine bağlı fakirlerin cennette çoğunluğu teşkil etmeleri tabiîdir.
Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve sellem)’in fakirlikten Allah’a sığınmasına gelince, bu fa-kirliğin kendisinden değil, fakirliğin zaman zaman meydana getirdiği fitne ve fesâttan sığınmadır. Nitekim Rasulullah’a aynı zamanda zenginliğin meydana getirdiği fitne ve fesâttan da Allah’a sığınmıştır. Dolayısıyla fakirlik ve zenginliğin iyi ve fena olması insan hayatındaki iyi ve fena etkiye bağlı bir durumdur.