Şimdi bir rüya, bir düş görüyordu.
İşte, bu rüya içinde başı gök kubbeye değen ve yeryüzünden yukarı doğru dikilen bir merdiven gördü. Merdiven gök kapısına dayanıyordu. Upuzun, dimdik bir merdivendi bu! Basamaklarından güzel gökyüzü melekleri iniyor, tekrar yukarı çıkıyorlardı. Kendi kendine:
— İşte Allah’ın melekleri! dedi. Sonra Yüce Rab’den bir nida geldi kendisine:
— Ey Yakub! dedi. Ben deden İbrahim’in İlâhi, baban İshak’m Allah’ıyım…
Bu ses sonra Yakub’a şu müjdeyi verdi:
— Ey Yakub! Şimdi yattığın yeri sana ve senin soyuna bahşedeceğim. Senin neslin, toprağın tozu kadar çoğalacak. Batıda, doğuda, güneyde ve kuzeyde yayılacaklardır. Dünyanın bütün obaları sende ve zürriyetinde kutlanacaktır.
Yakub, yine rüyasında sevindi. Demek ki, alacağı kızdan soyu, sopu çok çok üreyecekti. O kadar üreyecekti ki yerin tozu kadar çok olacaktı. İşte, Yüce Allah kendisine böyle müjdeler veriyordu.
Gökten gelen nidayı yeniden duydu! Bu ses ona yine şöyle diyordu:
— Ey Yakub! Ben daima seninle birliğim. Senin yanındayım. Her nereye gidersen git, seni koruyacağım. Bu diyara tekrar geri getireceğim seni! Sana vaatlerimi yerine getirinceye kadar senin elini bırakmayacağım.
Hz. Yakub az sonra gökten gelen nidânın sustuğunu anladı. Sonra gözlerini açtı. Rüyasından uyandı. Kendi kendisine:
— Gerçekten Yüce Rabbim burada, benim yakınmadadır! Ben bilmedim! dedi. İçimi bir korku sardı. Daha sonra:
— Bu yer çok heybetli bir yer! Burası, Allah’ın evidir, başka bir yer değil! diye düşündü.