Hz. Yakub, sürüsünü arttırıp çoğaltmak için çareler aramaya başladı. Bir gün taze kavak, badem ve çınar ağaçlarının dallarını kesti. Bu dalların budaklarını keserek dümdüz çubuk haline getirdi. Sonra çubukların üzerindeki ince kabuğa bıçağının ucu ile çizgiler vurdu. Bu kabukları soydu. Alttan çubuğun bembeyaz rengi görüldü. Bu ak çubukları aldı. Sürülerin pınara gelince su içecekleri yollara ve teknelere düzgünce koyup yerleştirdi. Koyunlar su içmeğe gelecekler, dudakları suyun üstündeki çubuklara rastlayacak, çok su içemeyecekler, kızacaklar, çiftleşmeye ihtiyaç duyacaklar ve sonunda da gebe kalacaklardı.
Hz. Yakub’un da dediği oldu. Kızışıp suyu bol bol içemeyen keçi ve koyunlar teke ve koçların yanına giderek kızgınlıklarını gidermekteydiler. Hemen de gebe kalıyorlar, sonraları da tekne içindeki ak ve çizgili çubuklar gibi benekli benekli kuzu ve oğlaklar doğuruyorlardı.
Bu, Allah’ın bir hikmetidir.
Hani, bazı gebe kadınlar, aş ererken kendilerine yasak edilen bir yemişi görür ve kimse görmeden alırlar ve onu bir tarafına saklarlar. Elini yumar da yüzüne götürür, kalçasına kor, göğsünde saklar. Bir de bakarsınız çocuğu dünyaya geldiği zaman, gizlice alınan bir erik, bir kaç üzüm, bir dut şekli çocuğunun ya vücudunda, yâ yüzünde bir seve bir aşerme gününe tatlı bir hatıradır.
Hz. Yakub da Lâban’ın koyunlarında bu kabuğu çizgi halinde yonulmuş ak çubukları koyunların ve keçilerin gözü önüne koyarak onan hep alacalı ve benekli doğurtmuştu. Sonra kendi hakkı olarak ve dayısı Lâban’la anlaşması gereğince kendi sürüsüne katmıştı.