“Evlere girdiğiniz zaman, Allah tarafından mübarek ve güzel bir yaşama
dileği olarak kendinize (birbirinize) selam verin.”
Açıklama:
Mü’minler kendi evlerine girdiklerinde de aile fertlerine selam verirler. Çünkü selam,
insanın başkalarına hem dünya hem ahirette saadet dilemesidir. Selamı alan da aynı şekilde dua ile mukabelede bulunmuş olur. Durum böyle olunca, kişinin kendi aile efradına selam vermesi daha da önem kazanır.
Hatta bu ayet evde kimse olmasa bile, giren kimsenin kendi kendine selam vermesi gerektiğine delil getirilmiştir. Bu durumda verilecek selamın “esselamu aleyna ve ala ibadillahi’s-salihin” şeklinde olması gerektiği belirtilir.
“Bir selam ile selamlandığınız zaman siz de ondan daha güzeliyle selam verin veya verilen selamı aynen iade edin.”[1]
“Selam” aynı zamanda Allah Teala’nın güzel isimlerinden biridir. Bu sebeple, müslümanlar selama ve selamlaşmayı yaygın hale getirmeye çok büyük önem vermişlerdir. Diğer milletlerin selamı çoğunlukla işaretlerledir. Mesela Hris- tiyanların selamı elini ağzına koymak, Yahudilerinki birbirine parmaklarla işaret etmek veya baş eğip bel kırmak, Mecusilerinki eğilmek, Cahiliye Araplarınınki de Allah ömürler versin demek şeklinde olduğu nakledilir.
Bu ayet-i kerimeden hareketle ulemamız selam vermenin sünnet, almanın farz-ı kifaye olduğu hükmüne varmışlardır. Fakat bunun yeri konusunda bazı sınırlar çizmişler, mesela oyun oynayana, şarkı söyleyene, abdest bozmakta olana, hamamda veya başka bir yerde çıplak bulunana selam verilmeyeceğini; hutbe, sesli olarak Kur’an okuma, hadis rivayeti, ilim okutma, ezan ve kamet esnasında da selam alınmayacağını ifade etmişlerdir.(Nur suresi 61 Nisa suresi, 86)