Kur’ân-ı Kerîm’de mü’minler, Allah Resûlünün sünnetine uymaya teşvik edilerek şöyle buyurulur: “Allah’ın Resûlünde sizin için kendisine uyulacak en güzel örnek ve numûneler vardır.” (el-Ahzâb, 33/21) Diğer bir âyette ise: “(Ey Şanı Yüce Nebi) de ki: Eğer Allah’ı seviyorsanız, bana uyun, benim sünnetlerime tâbi olun ki, Allah da sizi sevsin..” (Al-i Imran, 3/31) denilmiştir.
Demek ki, Allah’ı sevmenin alâmeti ve kendini Allah’a sevdirmenin yolu, Resûlünün sünnetine ittiba’ etmekten geçmektedir. Çünkü Allah’ı gerçekten seven bir kişi, elbette Allah’ın sevdiği ve râzı olduğu zâta benzemeye, onun hareketlerini kendisine örnek almaya çalışacaktır.
Sünnet’e uygun hareket etmenin pek çok uhrevî sevap ve nurları vardır. Sünnet-i Seniyyenin her biri, hattâ en küçük edebleri bile, birer pusula gibi Müslüman’a, hayatın fırtına ve dağdağaları içinde nasıl hareket edeceğini bildirir ve ona en selâmetli ve emniyetli yolu gösterir. Ona şaşmaz ve değişmez değer ölçüleri kazandırır. Kısacası, “Sünnet-i seniyye, dünya ve âhiret saadetinin temel taşı ve kemâl-ı insaniyenin mâdeni ve menba’ıdır.”
Sünnetin bütününe birden uymak çok zordur. Ehass-ı havassa, yani en büyük velilere ve din büyüklerine bile zor nasip olan bir husustur. Ancak sünnetin hepsini bilfiil yapmaya herkesin gücü yetmemekle beraber, ona ittiba’ niyet ve kasdında olmak, taraftarâne ve iltizamkârâne bir tavır takınmak, herkesin elinden gelir. Böylece insan, sünnetlere olan ittiba’ niyet ve kasdı ve tarafgirliği sayesinde, Allah Resûlünün şefâatinden mahrum kalmamış ve sünnetin feyzinden istifadeye uzak durmamış olur. Şu halde şartların elverişsizliği sebebiyle yerine getiremediğimiz sünnetlere karşı içimizde ittiba’ arzu ve niyetini, iştiyakını daima korumalıyız. İfa edebileceğimiz sünnetlere karşı da sebepsiz yere ihmale, tembellik ve lâkaytlığa düşmemeliyiz.