Bu namazları Allah Rasülü (sallallahu aleyhi ve sellem) hayat-ı seniyyeleri boyunca hiç terk etmemiştir. Terk etmek bir yana, sünnetler kaza edilmediği halde hayatımda boşluk olmasın düşüncesiyle, -lihikmetin- kılamadığı bir iki sünnet namazını da kaza etmiştir. Yine bir gün kılamadığı teheccüd namazını da ertesi günü öğleye kadar olan vakitte kaza etmiştir..
Bu sebeple, “Hammâdun” ümmeti olarak bizi, o’nunla münasebete sevk edecek, ahirette “livâu’l hamd” sancağı altında toplanmamıza vesile olacak şeyler, her hâlde bizim sünnetlere ittibamızdır.
Sünnet namazları terk eden bir insan farzları kılıyorsa, Allah’a karşı olan borcunu ödüyor, mükellefiyetini yerine getiriyor demektir. Fakat sünneti terk etmesi kulluğunu kâmil-i mükemmel olarak yerine getirmemesinin göstergesidir. Avamca bir yaklaşımla; hac vazifesi, bütünüyle Mekke Mina-Arafat ve Müzdelife arasında yerine getirilen bir ibadettir. İnsan Mekke’ye varıp, hac vazifesini ifa ettikten sonra, o dinin nâşiri, mübelr r mümessili Hz Muhammed’in huzuruna varmaması, nasıl ona karşı yar
lan edepsizlikse, aynen öyle de, farzları yapıp, sünnetleri terk etmek öylece edepsizliktir. Hz. Peygamberin kudsî atmosferinin dışında kalmaktır. Onun için kulluğu, ondan gördüğümüz sınırlar içinde eda edelim. O, nasıl, ne şekilde ve ne kadar (kaç rekât) namaz kıldıysa, biz de öyle yapmaya özen gösterelim.