AYRILIK…
Dünya hayatının en acı verici duygusu…
Peygamberimiz bu duyguyu sık sık yaşadı.
Hz. Fatıma dışında bütün yavrularından tek tek ayrıldı…
Üç erkek, üç kız çocuğu kendinden ayrılıp ahiret ufuklarına yol aldı yaşamının içinde. Sevgili peygamberimiz sabırla uğurladı yavrularını bu ayrılıklarda. Gözyaşlarını akıttı şefkat yangınına. Ayrılıklarda coşup gelen rahmet damlalarıyla ferahladı…
Fatıma evleniyordu…
Ayrılık sırası bu kez Fatıma’daydı.
Ayrılık hüznü, onun yüreğine düşmüştü. Ayrılık bulutları, onun gözlerinden rahmet olup akıyordu.
Ayrılığa düşüyordu gözyaşları Fatıma’nın.
Babasının evinden ayrılmıştı. Yıllarca yaşadığı evden… Dünyayı ilk görüp, ilk tanıdığı evden… Kâinatın kalbi olan bir evden…
Ağlıyordu Fatıma…
Damla damla akıyordu ayrılık üstüne gözyaşları… Hasret şimdiden çöreklenmişti içine.
Sevgili babadan ayrılık, çok zor gelmişti ona.
Her genç gelin gibi evden ayrılışın hüznünü yaşıyordu Fatıma.
Ağlıyordu…
Peygamberimiz Fatıma’nın evine geldiler, onu bu halde görünce sordular.
“Kızım niçin böyle ağlarsın?”
Fatıma’nın cevabını beklemeden devam etti sevgili baba.
“Ben seni öyle bir kimseye verdim ki, o, ilm ü hilm bakımından en ileri gelendir ve fazilet noktasından İslamın ilk şahsiyetidir.”
Ümmetinin Sevgilisi, ağlayan yeni gelini, eşinin vasıflarıyla teselli ediyor, üzüntüyü gerektirecek bir durum olmadığını anlatıyordu ona.
O Allah’ın Basit ismiyle çocuklarının gönlünü açan, genişleten bir Babaydı…
O, çocuklarının gözyaşlarını silen, onlara teselli veren bir Babaydı (a.s.m.)…
Iconic One Theme | Powered by Wordpress