Peygamber Efendimiz Babası Olmayan Çocuklara Şefkat Ederdi

O, YALNIZ KENDİ ÇOCUKLARININ babası değildi. O, yalnız kendi öz çocuklarına iyi davranan bir baba değildi…
O, aynı zamanda bir üvey babaydı.
Başkalarının çocuklarını kendi çocuğu gibi koruyan kollayan, onların davranışlarına sabırla karşılık veren bir üvey baba.
Hz. Hatice vefat etmişti. Mekke’nin zor dönemleriydi. Peygamberimizin dostları, onun Hz. Şevde ile evlenmesini uygun bulmuştu. Hz. Havle bu büyük müjdeyi Hz. Sevde’ye ulaştırmıştı. Hz. Sevde’den cevap gelmiyordu.
Peygamberimiz, Hz. Sevde’ye kendisi ile evlenmesine mani olan nedeni sordu.
Cevap, Sevde’nin çocuklarıydı. Beş küçük çocuğu vardı. Onların Allah Resulünü rahatsız etmesinden korkuyordu. Şevde bu endişesini şöyle dile getirdi:
“Şu çocukların sabah akşam başında vızıldayacaklarını düşünüyorum da, onun için çekiniyorum.”
Peygamberimiz buyurdu:
“Allah sana rahmet etsin. Kadınların hayırlısı küçük çocuklarından dolayı zorluklarla karşılaşandır.”
Peygamberimiz bu sözleriyle, Sevde’nin endişesini izale etti.
O, merhamet kaynağı, beş çocuğun babalığını endişesiz ve gönül rahatlığı ile aldı.
O bir üvey babaydı…
Üvey babaların en merhametlisiydi O… Üvey babaların en şefkatlisiydi O…
Ondan daha mükemmel bir üvey baba olmadı. Hiç kimsenin de onun kadar şanslı üvey çocuğu da.
O, her şeyde olduğu gibi üvey babalıkta da en güzel örneği oluşturdu. Onun davranışının dışında bir üvey babalık, onun sünnetinin dışına çıkmaktır.
O babaydı…
Babası olmayan çocuğa da baba olan bir babaydı. Baba gibi sevgiyle saran, şefkatle kucaklayan bir üvey babaydı…
O, ona yakın olan her çocuğu şefkatli kollarıyla kucaklayan; Rauf ismiyle şefkat edip, kolaylık sağlayan bir üvey Babaydı (a.s.m.)…