S. Maughiam’ın vurguladığı gibi, “Düşünme yeteneğini öldüren en büyük düşman alışkanlıklardır.” Sürdürüldükçe alışkanlıkları üreten monotonluklar, zamanla düşüncemizi köreltir. Monoton işlerin yönetimini otomatik beyin üstlenir. Beynimizin otomatik faaliyetlerinde aktif uyarım azalır; dikkatimiz kaybolur, robotlaşırız. Kullanılmayan kas zayıfladığı gibi, ihmal edilen dikkat azalarak yok olur. Düşünce yolculuğunun yakıtı dikkattir; dikkatini koruyanın düşüncesi beslenir.
Modern hayat, hayatımızı olumsuz alışkanlıklara teslim ederek, mekanikleştirdi, işimize veya okulumuza her gün aynı biçimde gidip dönüyoruz. Her akşam aynı şekilde televizyon seyrediyoruz. işimizi geliştirmeye çalışalım ki, akşama kadar bir koltuk üzerinde tembelce ve mutsuzca oturtulmayalım.
Gelişmeye kapalı bir görevi seçmek, esareti seçmektir; keşfetmeyi terk etmektir; ömür boyu dört duvar arasında hap¡s yaşamayı kabullenmektir. Bu cennet hayatı keşfedemeden gelip geçmek istemezsiniz değil mi? Modern hayat, yaşantınızı tekdüzelikte sabitleştirdiğinde yenilik arayışından kopuyorsunuz. Düşünmeniz ve sorgulamanız gerekmiyor; çünkü her şey sizin için düşünülüyor. Bir soruyu televizyonlar, başbakanlar, sanatçılar sormuyorsa, sizin sormanız da mantıksız geliyor. Aklınızın düşünmeye ihtiyacı varsa zaten akıllı cep telefonu anında hallediyor. Hâlbuki oyalayan boş, faydasız, değersiz, idealsiz sloganları kopyalamak zorunda değilsiniz.
Mekanik hayatta, yürüyeceğiniz yollar bellidir. İşinize hangi araçla gideceksiniz? İş bulmanın yolu hangi okulu bitirmektir? Modernleştikçe, boyunlarına tasma takıp sürüklenen esirlere dönüşüyoruz. Ölüm bizi durduruncaya kadar, günde beş dakikacık olsun, “başka neyi, nasıl daha iyi ve farklı yapabileceğimizi” soramıyoruz. Doğru değil mi?