Allah’a kurbiyet ve ibadet için kesilen kurbanın semiz, sağlıklı ve azalarının tam olması, hem ibadetin gaye ve mahiyeti hem de sağlık kuralları açısından önemlidir. Bu itibarla, kurbanlık hayvanda kurban olmaya engel bir kusurun bulunmaması gerekir. Kur’ân’ı Kerim’de müminlerin kazandıkları şeylerin temiz ve güzel olanlarını Allah yolunda intak etmeleri emredilerek “Siz göz yummadan, içinize yatmaksızın almayacağınız, kötü, bayağı şeyleri vermeye kalkmayın. İyi bilin ki, Allah ganidir, hamîddir (kimseye ihtiyacı yoktur, bütün övgülere layıktır) (Bakara suresi, 2/267) buyrulmuştur. Böylelikle, kötü, bayağı şeyleri kendiniz almazken, Allah’a borcunuzu bu şeylerden vermeğe kalkmayınız, denilmiştir. Buradan hareketle çok kusurlu olan hayvanların kurban edilmeleri uygun değildir.
Peygamber Efendimiz (aleyhissalatu vesselam) birçok hadislerinde kurbanlık hayvanın kusursuz ve ayıpsız olması gerektiğini bildirmiştir. Meselâ bunlardan birinde “Kurbanlıklarda körlüğü her halinden belli olan, hastalığı açıkça anlaşılan, yürümeye mâni olacak derecede topallığı açık olan topal, iliği kurumuş zayıf hayvanın kurban edilmesi uygun değildir.” buyurmuştur.
Bir başka hadislerinde de, kurban edilmek istenilen hayvanın gözünün ve kulağının afetten salim olmasına dikkat edilmesini emretmiştir.
Kurbanlık hayvanla ilgili kusurlar iki kısımda ele alınabilir; bir kısmı hayvanın kurban olmasına mani, bir kısmı ise değildir.