Allah’ın ona indirdiği şu huzura ve rahatlığa bak. Babası ona şöyle diyor: Oğulcuğum! Gerçekten ben, uykuda seni boğazladığımı gördüm. Haydi bak (bir düşün). Bu konudaki görüşün nedir?”
Bu itaatkâr çocuk ne diyor?
“Babacığım! Emrolunduğun şeyi yap. İnşaallah beni sabredenlerden bulacaksın.” İşte bu, edeptir, îmândır, sabırdır.
Hz. İbrahim’le (a.s.) oğlu İsmail, Yüce Allah’ın emrine teslim oldular. İsmail yüz üstü yere yatırıldı. Babası bıçağı getirdi. Ancak Allah kurbanı indirdi.
İşte bu, sıkıntıdan sonra ferahlık, sabırdan sonraki zafer, zorluktan sonraki kolaylıktı.
Hamd, göklerin, yerin ve âlemlerin Rabbi Allah’adır. “İbrahim ile İsmail, Kâbe’nin temellerini yükseltirken: ‘Rabbimiz!, ‘Bunu bizden kabul et. Çünkü Sen herşeyi işiten, herşeyi bilensin. Rabbimiz! Bizi sana teslim olmuş kimseler kıl. Soyumuzdan da sana teslim olmuş bir ümmet kıl. Bize ibadet yerlerini ve ilkelerini göster. Tövbemizi kabul et. Çünkü sen, tövbeleri çok kabul edensin, çok merhametli olansın“, diyorlardı. Oğul, babasıyla birlikte, böyle hayır işliyor ve Allah’tan kabul etmesini istiyordu.
Iconic One Theme | Powered by Wordpress