Eshâb-ı Kirâm İki Kısma Ayrılır

1. Muhâcirin, 2. Ensâr.
Muhâcirin, Mekkeli mü’minlerdir ki, mallarını, mülklerini, evini-barkını bırakarak Allâh rızası için Mekke’den Medine’ye hicret (göç) eden Mekke’li Müslümanlardır.
Ensâr ise, Mekke’den Medine’ye hicret eden Müslüman kardeşlerine, Allâh rızâsı için malıyla, canıyla ve bütün varlıklarıyla yardımda bulunan, ellerindekini hicret ederek gelen Müslüman kardeşleriyle paylaşan Medine Müslümanlarıdır. Her ikisinin de Allâh nzası için olan bu hareketlerinden dolayı çok büyük ecir (sevâb) ve yüksek derece kazanmışlardır.
Peygamberlerden sonra, insanların en büyüğü Eshâb-ı Kiram’dır. Eshâb’m da en büyüğü
Hazret-i Ebû Bekir, Hazret-i Ömer, Hazret-i Osman, Hazret-i Ali (R.A.)dir. “Radıyallâhü Teâlâ Anhüm = Allâhü Teâlâ onlardan (kendilerinden) râzı (hoşnut) olsun.”
Ashâb-ı Kirâm’dan herhangi birinin ismi anıldığı zaman söyleyen ve duyanlarımız “Radıyallâhü anhü” veya “Anhüm” diye saygı ve hürmet duygularımızı bildiririz. Her müslümanm üzerine böyle demesi gereklidir. Birinin isminde “Anhü” ikisinde “Anhümâ” üç veya daha çoğundan söz edilince “Anhüm” denir. Kısaltılmışı (R.A.) şeklinde yazılır.