– Şüf’a hakkı ortak malda, mala ortak olan kimse için sabittir. Bunda imamların ittifakı vardır.
– Malikî, Şafiî ve Hanbelî mezheplerinde komşu için şüf’a hakkı yoktur. Hanefî mezhebinde ise komşuluk yoluyla da şüf’a hakkı vardır.
– Ebu Hanefî’ye ve Şafiî mezhebinde tercih edilen görüşe göre şüf’a hakkı fevridir.Yani şüf’a hakkı olan kimse imkanı olduğu halde şüf’a hakkını istemez ise, reddetme muhayyerliği gibi şüf’a hakkı düşer. Şafiî mezhebinde bir kavil daha olup buna göre şüf’a hakkı üç gün devam eder. Şafiî’nin üçüncü bir kavli daha vardır ki buna görü şüf’a hakkı vazgeçtiğini söylemedikçe sonsuza kadar düşmez.
Malikî mezhebine göre ise şüf’a hakkı bulunan mal hak sahibi ortağın huzurunda, bilgisi dairesinde satılmış ise ortak şüf’a hakkını ne zaman isterse kullanabilir. Bu durumda şüf’a hakkı ancak şu iki şeyden biri ile düşer:
a- Ortağın şüf’a hakkından vazgeçtiğini gösterecek süreye benzeyen bir sürenin geçmesi. Bu süre Malik’ten bir rivayete göre bir yıldır. Bir başka rivayete göre beş yıldır.
b- Ortak malı alan kimseyi mahkemeye verir. Hakim de müşteriyi ya şüf’a hakkı olan kimseden parasını almasına veya alış verişi terk etmesine hükmeder.
Bu ifadelerden anlaşılan odur ki, Malikî mezhebinde şüf’a hakkını derhal kullanmak gerekmemektedir.
Hanbelî mezhebinde ise iki rivayet vardır. Birisi şüf’a hakkının
derhal kullanılması, diğeri istekte bulunmadıkça veya vazgeçtiğini ifade etmedikçe batıl olmayacak biçimde sürekli hak olarak kalması şeklindedir.