Cihat Mı,Çocuk Mu?

PEYGAMBERİMİZ İÇİN çocuğun eğitimi, en önemli vazifeden daha önemliydi.
Cihat her şeyden önce gelen bir kulluktu. Canını vermekti Allah yolunda…
Peygamberimizde çocuğun eğitimi, bundan da değerli bir cihattı. Daha önemliydi.
Bu önemi, Resulullah’ın hayatında görmek mümkündü.
Peygamberimizin yanma bir baba geldi. Cihada gitmek isteğini söyledi. En büyük kazanç olan şehitliğe ulaşmayı düşünmekteydi.
Peygamberimiz, cihada çıkmak için müracaat edenlere geride çoluk ve çocuğuna bakacak birilerinin olup olmadığını sorardı, bu şahsa da öyle yaptı.
Cihada gitmek isteyen bu kişinin çocukları vardı.
O zaman eğitim babası, ona buyurdu:
“Ben ancak bir muallim olarak gönderildim.”
Peygamberimiz babaya cihat için izin vermedi.
Ona dedi:
“Onların yanma dön, zira cihadın iyisi onların içerisindedir.”
Baba, çocuğun eğitimi için en önemli unsurdur. Babasız eğitim çok zordur. Babanın eğitimi etkin ve kalıcı eğitimdir. Çünkü Allah da bu vazifeyi babaya vermiştir. Her baba, çocuğunun öğretmenidir.
Peygamberimiz, babanın savaşa gitmesine izin vermedi.
Aslında en zor cihada gönderdi onu.
Cihatta şan vardır, şeref vardır. Nefsin lezzet alması vardır. Başkalarının takdiri vardır. Alkışı vardır.
Ama ya evindeki eğitim cihadında?
Gösteriş yok. Alkış yok. Nefsi lezzet yok. Bilâkis zorluk var.
Meşakkat var. Çünkü eğitim kolay bir iş değildir.
İşte peygamberimizin babalık modeli buydu.
O, çocuk eğitimini çok önemli gören bir babaydı…
O, çocuk eğitimini cihadın da önünde gören bir baba idi…
O, çocukları Allah’ın eğiten ismi olan Rab ile eğiten bir Babaydı (a.s.m.)…