İlâhî Hikmet Açısından
İnsanın engin bilgi ve istidatlarla donatılmış olması, onun sonsuz bir hayata namzet bir varlık olarak yaratıldığını göstermektedir. Bütün canlılar içinde en güzide ve gözde bir yeri olan ve âdeta varlıkların odak noktasında bulunan insana, sahip olduğu akıl, his, şuur, irade ve ihtiyar gibi bütün bu üstün duygu ve kabiliyetler, ebedî âlemde ona lütfedilecek nimetlere lâyık olması için verilmiştir. Eğer bu böyle olmasaydı, insandaki mevcut bu idrak ve üstün kabiliyetler mânâsız ve abes olurdu.
İnsanları boş yere yaratmayan Allah, elbette onları başıboş bırakmayacaktır. Bu cümleden olarak, Yüce Yaratıcı, beşer için yeniden dirilişin gerekliliğini ve bunun kesinliğini ifade sadedinde şöyle buyurur:
“Bizim sizi boş yere bir oyun ve eğlence olarak yarattığımızı ve sizin Bize döndürülüp getirilmeyeceğinizi mi, zannettiniz?” (Zâriyat sûresi, 51/56): “İnsan başıboş bırakılacağını mı zanneder?” (Kıyame sûresi, 75/36.)
İnsan hayatının doğum perdesiyle başlayıp ölüm perdesiyle sona ereceğini düşünmek. Yüce Yaratıcı’nın bu fiiliyle abes bir iş yaptığını tasavvur etmek demek olacaktır ki, aklı başında birinin böyle bir iddiayı tasdik etmesi düşünülemez. Öyleyse ölüm, insan hayatına son vermek değil ikinci bir perdenin başlamasının startı mahiyetinde bir fâsıladan ibarettir