İnsan nefsi, çılgınlar gibi zevk aramaktadır. Bu arayış denetlenmezse felaket üretir. Utanç verici çirkinliklere, tapınmalara I dönüşür. Zevke tapan, hiçbir helal ve meşru sınır tanımaz. Yemenin, içmenin, müziğin, oyunun ve cinselliğin en berbat biçimlerinde boğulur.
Maddi zevk saplantısı, her geçen gün insanın açlığını ve azgınlığını arttırır. Kalpleri, dünyayı yutmaya çabalayan canavarlara dönüştürür. Akıl ve kalp zevk arayışlarıyla işgal edilir. Hayaller ele geçirilir; insan çarpılır, ezilir, aşağılanır. Saplantı, düşünmeye de fırsat verdirmez. Çünkü böyle insan kötülüklerini düşünüp üzülmek yerine, sarhoşluğu seçer. Nefsimizin esaretine düşecek miyiz?
Vicdan her sabah ve akşam, günahkâr sahibinin kalbini kahreder. Bir günahkâr uyuşturucu aldığı barın tuvaletinde hayatını kaybeder. Dıgerı hayatını bir bıçak darbesine teslim eder veya köprüden intihara savurur. ABD’de neden yılda kırk bin genç intihar ediyor? Muhteşem amaçlar için yaratılan insan böyle bir sonu nasıl onaylar?
Sınırlı ve kirli dünyanın sınırsızlığa açılan temiz kalbinizden kaynaklanan ihtiyaçlarınızı karşılayacağını sanmayın. Kalbiniz, evreni kuşatabilecek enginlikte bir sevgi çekirdeği taşır. Kalp, evreni gezip görmek ve ona sahip olmak ister. Vicdan, milyonlarca yıl da sürse, bir gün sonlanacağını bildiği ömürle yetinemez, sonsuza dek yaşamak ister. Öyle değil mi?
İnsan nefsi dünyevi lezzetlerden sonsuza dek doyamaz. Bütün eşler kendisinin de olsa terbiye edilmemiş nefsin gözü hala dışarıdadır. Dünyanın fani zevkleri, nefsi doyurmak için değil, biraz da dünyevi ihtiyaçları karşılamaya teşvik etmesi ve biraz da ebedî hayattaki temiz zevklerin tanıtımına vesile olması için yaratılmıştır. Bize düşen, maddi ihtiyaçlarımızın zorunlu boyutlarını onurlu şekilde tatmin etmektir. En önemlisi de zevki ideallerde, çalışmada, yardımlaşmada, meşru dairede ve sırları keşfetmekte aramaktır. Bunu başarabiliriz!