Onbeş günden az oturmak niyetiyle, yaya ve orta yürüyüşte on sekiz saatlik (90 kilometrelik) veya daha uzak yolculuğa çıkanlara dinde, misâfir (yolcu) denir.
18 saatlik bu yolculuğa çıkan, ister vapur, ister tren, ister uçakla olsun, sefer (yolculuk) hükümlerine bağlı ve onlara uyar.
Yolculuğun gerçekleşmesi için niyet etmek; âkil baliğ olmak, yapacağı yolculuk üç günden (18 saat yaya, günümüz deyimiyle 90 kilometreden) az olmaması şarttır. Bu yolculuktaki kişi, onbeş günden az oturmaya niyetli olduğu hâlde aylarca, yıllarca orada kalsa (otursa) yolculuktan çıkmış olmaz.
Yolculukta, az-çok bir zorluk ve zahmet olduğundan dînimiz (yolcular için) bazı ibâdetlerde kolaylıklar getirmiş ve bu kolaylıkları hükme bağlamıştır.
a) Yolculukta 4 rek’atlı farz namazlar iki rek’at olarak kılınır. Kişi bu namazı kendi kafasına göre, 4 rekat olarak kılamaz.
b) Vakitte darlık, işinde güçlük varsa sünnetler kılınmayabilir. Bu ruhsat câizdir.
c) Yolcu, abdest ile giydiği mestini, meshedilebilecek ayakkabılarını üç gün üç gece mesheder. Bu hak kendisine verilmiş.
d) Ramazan günlerinde ise, dilerse orucunu tutar, dilerse yer. Tutarsa kendisi için hayırlıdır. Sonra yediği günleri Ramazan sonu kazâ ederek tutar.
Dînimiz İslâm’da güçlük yoktur. Bütün dînî emirler Müslümanlara kolaylık yönündedir. Bir Müslüman, Allâh’a ibâdeti gücü nisbetinde, gücü yettiği kadar yapar. Yolculuktaki kolaylıklar da bu ölçüye dayanır. Hastalık hâli ve özürlülük de böyledir.
Iconic One Theme | Powered by Wordpress