Peygamber Efendimiz Yavrusunu Dualarla Teselli Ederdi

ONU, O KADAR ÇOK SEVİYORDU Kİ…
O, küçük yaşta anasız kalmış, boynu nadide ve narin çiçekler gibi bükülmüştü.
En küçük kızıydı…
Belki de küçüklerin farklı bir durumu vardı babaların yanında. Daha korunmasız ve daha güçsüzdüler büyüklere nazaran.
Fatıma da peygamberimiz için öyleydi.
Çok sevdiği yavrusunun yüzü hiç gülmedi bu dünyada. Hayatı hep zorluklarla geçti. Cennet kadınlarının efendisiydi; dünyanın çilekeşi…
Yine kederliydi genç Fatıma’sınm yüzü.
Solgun ve hastaydı. Yorgundu…
Üzerinde günlerce yemek pişmeyen bir ocak sahibiydi Fatıma… Açlıktan çoğu zaman sararıp solardı.
Yine öyle günlerden birisiydi.
Fatıma, yağmuru bulamamış bir gül gibiydi…
Yaprak yaprak dökülmüştü… Gülümsemesi kaybolmuş, yüzünün ışıltısı solmuştu. Gücünü ve rengini kaybetmişti.
Sevgili peygamberimiz, sararmış gülüne baktı. Dünyanın faniliğini göstererek, kendi hayatından örnek vererek sabır tavsiyesinde bulundu yavrusuna.
Ve dedi ki:
“Canım kudret elinde bulunan Allah’a yemin ederim ki; Allah Resulünün ocağında da üç gündür ateş yanmamıştır ey Fatıma! Gözümün nuru kızım, ben sana bir şeyler öğreteyim de sen onlara devam et. Bana da Cebrail öğretti.
Ya Evveliyn! Ya Zel Kuvvetil Metin! Ya Erhamel Mesakiyn! Ya Erhamer Rahimiyn!”
O, sebeplerden kaçıp asla giden bir babaydı…
O, çocuklarını her yerde hazır bulunan, her şeyi bilen ve gören olan Şehid isminin sahibi olana yönelten bir Babaydı (a.s.m.)…