İNCİ TANELERİ gibi yaşlar yuvarlanıyordu yavruların gözlerinden. Açlığın verdiği elem çocukları ağlatıyordu. Acıkmışlardı. Anne çaresizlikle baktı yavrularının açlıktan sararmış yüzlerine. Yokluğu var eden gülümsemesiyle yavrularının başlarını okşadı.
Baba gelmişti. Ağlayan küçüklere baktı. Anneye çocukların niçin ağladığını sordu.
Çocuklar yemek istiyordu. Evde bir şey yoktu. Yüreği çocuklarına bir şeyler getirememekle yaralı baba, bir iş bulup çalışmak için dışarı çıktı. Çevrede iş araştırırken yolda bir dinar buldu. Hemen evine gelerek bu parayı kullanıp kulla-namayacağını eşi Hz. Fatıma ile konuştu.
Hz. Fatıma, bu parayla un almasını söyledi. Hz. Ali parayı satıcıya rehin vererek un almak istedi. Satıcı, Hz. Ali’yi tanımıştı. Peygamberin damadına unu hediye ederek parayı iade etti.
Eve gelen Hz. Ali’yi, eşi aynı parayla et almak için gönderdi. Hz. Ali parayı kasaba rehin bırakarak et aldı.
Hz. Fatıma, unu ekmek yaptı ve eti pişirdi. Yemeğe babasını da davet etti.
Peygamberimiz yemeğe geldi. Hz. Fatıma yemeğin oluş hikayesini babasına anlatarak yemeğin helal olup olmadığını sordu.
Peygamberimiz buyurdu:
“Allah’ın ismiyle yiyin.”
Tam bu esnada bir kölenin sesi duyuldu. Bir dinarını kaybetmiş arıyordu.
Peygamberimiz, Hz. Ali’yi kasaba göndererek rehin parayı vermesini ve kasaba kendisinin borçlu olduğunu söylemesini istedi. Hz. Ali parayı alarak, parasını kaybettiğini söyleyen köleye verdi.
Peygamberimiz, yavrularının yemek meselesini halletmiş, onların yerine de borçlanmıştı.
O, çocukları için her fedakârlığı yapan bir babaydı.
O, evlatlarının borçlarını da üstlenen, Vehhab ismiyle karşılıksız bağışlayan bir Babaydı (a.s.m.)…