Peygamber Efendimiz Çocuklarını Hiç Ağlatmadı

MİNİK BİR KUNDAĞA sarmışlardı âlemleri…
Doğduğu zaman söylemişti sırrını. Sevgiyi fısıldayıp, şefkati dile getirmişti.
“Ümmeti…” demişti secdeye kapanıp.
Başkalarını dilemişti.
Tespih olmuştu dilinde merhamet. Söylemişti:
“Ümmeti…”
Kelime olup, dökülmüştü sevgi. İstemişti:
“Ümmeti…”
Tüm bebekler kendisi için ağlarken, o tüm insanlar için seslenmişti.
“Ümmeti…”
Sevgiyle dolu, şefkatle yüklüydü…
Hiçbir ana onun kadar şefkatli değildi.
Ağlayan bir çocuk, onun merhamet dünyasına kor gibi düşerdi. Ağlayan minik bir kalbin hicranına dayanamaz, O da ağlardı.
Çocukları ağlatmamayı tavsiye etmişti ümmetine. Ağlayan her çocuk onun şefkat dolu yüreğini sızlatırdı.
Sevgili torunları Haşan ve Hüseyin’in ağlatılmaması konusunda da çevreyi uyarmıştı.
Hatta bir defasında sevgili torunu küçük Hüseyin’in ağladığını duyduğunda eşlerine:
“Beni deli mi etmek istiyorsunuz?” diyerek hissettiği büyük şefkati ve çocuğun ağlamasından duyduğu üzüntüyü dile getirmişti.
O hiçbir zaman, hiçbir çocuğu ve çocuğunu ağlatmadı.
Hiçbir çocuk ve çocuğu ondan şikayetçi olmadı.
Hiçbirini üzmedi.
Ağlayan her çocuğun gözyaşı, önce Onun şefkat yüklü yüreğine damlardı.
Ağlayan her çocuğun, kederi ve hayal kırıklığı önce Onu yakardı.
O çocuklarını hiç üzmeyen, hiç kırmayan, hiç incitmeyen bir babaydı.
O, yavrularını merhametle sarardı, şefkatle kucaklardı.
O, bir babaydı…
Çocuklarına, Allah’ın şefkat ve merhamet eden ismi olan Rahim ismiyle yönelen bir Babaydı (a.s.m.)…