Peygamber Efendimiz Çocuklarını Çok Severdi

GÜNLER, HAFTALAR SÜRERDİ AYRILIK…
Peygamberimiz, günler süren seferlerinden döndüğü zaman, ilk uğrak yeri mescidi olurdu.
Rabbine giderdi secde secde…
Rabbine ulaşırdı şükür şükür…
Tekrar dönme nimetine teşekkür ederdi dua dua…
Sonra evine uğramadan bir başka kapıya giderdi. Yavrusuna, şefkat parçasına, kendisine sevdalı Hatice’sinin, iki cihanda açmak üzere dünyaya getirdiği en küçük tomurcuğuna giderdi. Sevgili Hatice’sinin minik emanetine, küçük yaşta öksüz bıraktığı gül goncasına giderdi…
Eşlerine uğramadan giderdi Fatıma’sına…
Hz. Aişe’ye soruldu.
“İnsanların Allah Resulüne en sevgili olanı kimdi?”
“Fatıma” dedi.
“Erkeklerden kimdi?” dediler.
“Fatıma’nın eşi”dedi.
Babalar eve gelince önce anneleri sorarlar. Onların, ilk görmek istedikleri çoğu zaman eşleridir.
Peygamberimiz, önce çocuklarını soran bir babaydı. Çünkü o hayata nefsi boyutta bakmıyordu. İlk eşi sormak, nefsi boyutun yansımasıdır.
Peygamberimizin tabirince çocuk kalbin meyvesidir.
Hayatlarını kalp boyutunda yaşayanlar herkesten önce çocuklarını tercih ederler.
Peygamberimizin ayrılıklardan sonra ilk kavuşmak istediği, ilk görmek istediği ve ilk gördüğü çocukları olurdu.
O çocuklarına Mukaddim ismiyle yönelen bir babaydı. Çocuklarının önüne dünyevi hiçbir sevgiyi geçirmeyen Babaydı (a.s.m.)…