Hz. Bilal Mescide Gidiyordu. Yolda Peygambe-rimizin reyhanları Haşan ve Hüseyin’in ağlama seslerini duydu.
Hemen onlara yöneldi. Allah Resul’ünün sevgililerinin ağlamasına dayanamadı.
Kapıyı çaldı.
Anne Fatıma, değirmen döndürüyordu. Ekmek olmasını bekleyen yavrular acıkmış ağlıyorlardı.
Hz. Bilal, çocukları avutma teklifinde bulundu anne Fatma’ya.
Anne Fatıma, çocuğu en iyi kimin susturacağını biliyordu. Yavruları ancak anaları susturup oyalardı. Onun için Bilal’in yardım teklifine karşı:
“Sen değirmeni çevir, çocukları ben oyalayayım” dedi. Susmuştu cennet reyhanları ananın tatlı kokusundan, ilgisinden.
Bilal döndürmüştü Fatıma’nın değirmenini… Samimiyet döndü Fatıma’nın değirmeninde. Yardım ve sevgi, ekmek oldu eller üstünde…
Küçük reyhanlar, Bilal’in değirmeninden dökülen şefkatle
susup doydular.
Hz. Bilal, mescide geç kalmıştı. Allah Resulünün yanma varmaya, ondan istifade etmeye geç kalmıştı.
Mahcuptu…
Hangi dünyevi meşguliyet Allah Resulüne ulaşmakta geç kalmanın özrü olabilirdi ki?
Bilal üzgün, boynu bükük bir şekilde başından geçenleri, geç kalma nedenini anlattı Peygamberine.
Peygamberimiz değirmen çeviren elleri sevgiyle tuttu.
Belli ki kızına yapılan yardım, onu mutlu etmiş, duygulandırmıştı. Memnuniyetini duaya döktü.
Fatımaya merhamet ettin, Allah da sana merhamet etsin.”
O, çocuklarının memnun edilmesiyle mutlu olan, memnun olan bir Babaydı (a.s.m.)…
Allah m lütuf sahibi ismi olan Mevla ile yavrularına lütuf- ta bulunana lütfeden bir Babaydı (a.s.m.)…
Iconic One Theme | Powered by Wordpress