HZ. FATIMA’NIN DÜĞÜNÜNE AZ KALMIŞTI.
Sevgili Efendimiz, kızının ve damadının mutlu olmasını istiyordu her baba gibi. Eşlerin, her zaman, her durumda birbirlerine destek olmasını istiyordu. Birbirlerine bağlı olmalarını arzu ediyordu.
Bencil olmamalarını istiyordu.
Huzurun kaynak olduğu, kavganın yakınına uğramadığı bir yuvalarının olmasını istiyordu sevgili baba.
Genç nişanlıları karşısına aldı.
Sahip olmalarını istediği bir davranış modeli söyledi onlara. Birbirlerine karşı bir tutum belirledi.
Evlilikteki o ince noktayı gösterdi.
İlginç bir şey vardı bunda. Her zaman evlilikten önce nasihatler kızlara yapılır. Mutlu olunması için gerekli uyarılar kıza edilir.
“Şöyle davran, şöyle yap.” Evlilikteki mutluluk yükü kıza verilir. Zayıf omuzlara, bir aileyi mutlu etme yükü yüklenir.
Peygamberimiz, farklı bir uygulama yaptı. Muhatap Fatıma değildi. Muhatap damattı. Çünkü evlilikte peygamberin söylediği o püf noktayı ihmal edenler genellikle erkekler olmaktaydı.
Peygamberimiz Hz. Ali’ye dedi:
“Ey Ali! Kızımı sana cariye olarak veriyorum, ama unutma ki sen de onun kölesisin.”
Kadın, ailede zaten hep hizmet edendir. Ama köle olamayan eşler, o cariyeyi çoğu zaman ezerler.
Peygamberimiz aile içerisinde eşit bir konum belirlemekteydi. Cariye olmaya karşılık, köle olmak. Aslında köle daha çok hizmet edendir.
O, çocuklarına Adi ismi ile yönelen adaleti seven bir Babaydı (a.s.m.)…