Âdâb, “edeb”in çoğuludur. Allah Resûlü’nün devamlı olmaksızın bazen yaptığı şeylerdir. Hanefî mezhebinin literatüründe mendup veya müstehap anlamında kullanıldığı da olur. Bunları terk etmek kınamayı gerektirmez, bir günah sayılmaz. Fakat bunları yapmak daha faziletli olup, daha çok sevab kazanmaya vesiledir.
Namazların başlıca edebleri şunlardır:
* Namaz esnasında hem dış görünüşte hem de iç dünyasında bir tevazu, sükunet ve huzur içinde bulunmak.
* Kıyafete çeki düzen vermek. Mesela gömlek gibi düğmeli bir giysi giyildiğinde düğmelerini iliklemek.
* Kıyamda secde yerine, rükûda ayakların üzerine, secdede burnun iki yanına, oturuşta kucağa, selâmda sağ ve sol omuz başlarına bakmak.
* Yalnız başına namaz kılan kimsenin, rükû ve secde teşbihlerini üçten fazla yapması.
* Kâmet sırasında ()”Hayye alel felâh” denirken imam ve cemaatin namaz için ayağa kalkması. İmam mihraba doğru gelirken, safların imam aralanndan geçerken ayağa kalkması.
* (5%jaJl Ai ) “Kad kâmeti’s-salah” denilirken imamın namaza başlaması. Bununla birlikte kamet bittikten sonra da namaza başlanmasında bir sakınca yoktur. Hatta İmam Ebu Yusuf ile üç İmama göre, uygun olan da budur. Kamet alınırken camiye giren kimse oturur. Sonra cemaatle beraber ayağa kalkar. Kametin bitmesini ayakta beklemez.
* Namazda esneme halinde ağzı tutmak ve dudakları dişlerle olsun kapamak. Mümkün olmazsa sağ el ile kapamak. Öksürüğü ve geğirmeyi mümkün olduğu kadar gidermek.