YİNE BİR GECEYDİ…
Nurun kandil kandil kalplere döküldüğü bir gece…
Tüm yıldızların, Medine’nin kucağına indiği gecelerden bir gece…
Medine ufuklarından rahmetin salkım salkım yağdığı bir gece…
Meleklerin, sevgilinin beldesinde bulunmak için yarış ettikleri gecelerden bir gece…
Her sahabenin, evinde gecelerin kulluk nakışı ile nakış nakış sonsuzlaştırıldığı gecelerden bir gece…
Peygamberin dostlarının, uykuyu gecelerinden kovdukları gecelerden bir gece…
Böyle bir geceydi.
Peygamberimiz kızı Fatıma’yı ziyarete gitmişti.
Kızı ve damadına sordu:
“Siz namaz kılmaz mısınız?”
Peygamberimizin bu sorusuna Hz. Ali bir ayete atıfta bulunarak cevap verdi:
“Ya Resulullah! Hayatımız Allah’ın kudret elindedir, bizi uyandırmak isterse uyandırır.”
Hz. Ali’nin Zumer Suresi 42. ayetine dayanarak verdiği cevaptan sonra Peygamberimiz oradan ayrıldı. Yalnız onlardan yüzünü çevirirken elini dizine vurarak dedi:
“Umumiyetle insanlar ne de çok cidalci (mücadeleci) oluyor.”
Peygamberimiz de, damadına bir başka ayete atıfta bulunarak cevap vermişti.
Peygamberimizin bu namazdan kastı teheccüd namazıydı.
Allah Resulü, kızı ve damadına, teheccüd namazı kılma konusunda yönlendirme yapmaktaydı.
O, çocuklarını farzlardan başka, nafile ibadetlere de teşvik eden bir babaydı.
O, kulun Allah’a nafile ibadetle yakınlaştığı gerçeği ile çocuklarını uyaran bir babaydı…
O, Allah’ın korkutan, ceza ile tehdit eden ismi olan Nezir ile çocuklarını uyaran bir Babaydı (a.s.m.)…