Misâfir, yolcu demektir. Üç günlük (yâni orta yürüyüşle 18 saatlik uzak bir mesâfeye giden bir kimse seferidir (yolcudur). Bugünkü ölçülere göre 90 veya 100 kilometrelik bir yere gitmek niyyetiyle köyünden çıkan yolcular din bakımından misâfir sayılır.
Misâfir gittiği memlekette 15 gün oturmaya niyyet ederse, ancak yolculuk hâlinde seferidir. Gideceği yere varınca mukim olur. Böyle bir durumdaki seferilik (yolculuk) yalnız yolda geçirdiği namaza aittir.
Yolcu gideceği yerde 15 gün oturmaya niyyet etmez de işi bitince dönmek üzere birkaç günlüğüne giderse vardığı yerde 15 günden fazla hatta aylarca kalsa bile yine seferidir.
Seferilik Allâh’m emridir. Seferi olan kimse seferilik kâidelerine riâyet etmelidir. Bazı kimselerin bu devirde seferilik olmaz demeleri dînî esaslara aykırıdır.
Seferi olan kimse dört rek’atlı farz namazları ikişer rek’at olarak kılar. Eğer imâma uyarsa dört rek’atı tam olarak kılar. Eğer misâfir kendisi imâm olursa iki rek’atta selâm verir, cemâat ise namazlarına devam ederler. Ve münferiden dört rek’atı tamamlarlar. Bunun için seferi olan bir kimsenin imâm olması icâb ederse namaza durmadan önce cemâata seferi olduğunu, iki
rek’atta selâm vereceğine ve cemâatin namazlarını kendileri dörde tamamlayacaklarını bildirmesi şarttır. Akşam namazında ve sabah namazında seferilik yoktur.
Seferîlikte geçirilen namazlar iki rek’at olarak kaza edilir.