«Kıyamet»

Nefha-i sûr olunca,
Kula denir: (Kıyam et!..)
Halk mahşere dolunca,
Kıyamettir, kıyamet..
Mü’minler mesrur olur,
Ameller mebrur olur,
Melekler memur olur,
Ziyafettir, ziyafet..
Mizan kurulur heman,
Âsinin hali yaman,
Çağrışırlar El’aman,
Nedamettir, nedamet..
Cehennemler tutuşur,
Zebaniler yetişir,
Günahkârlar titreşir,
Felâkettir, felâket..
Hak olur o gün kadı,
Hakkı kaza muradı,
Zâlimlerin feryadı,
Adalettir, adalet..
Hakkı inkâr edene,
Kul hakkıyla gidene,
Nefs hevasın güdene,
Şe’amettir, şe’amet..
Aşkî; bunu böyle bil,
Sevdiğine söylegil,
Bu sözlerim boş değil,
Selâmettir, selâmet..