İslâm hukukunda işçi, “ecîr-i has” ve “ecîr-i müşterek” adı altında iki ayrı kategori içinde değerlendirilir. Ecîr-i hâs, özel işçi diye Türkçemize aktarılabilir. Bu herhangi bir kişi ya da kuruma, zamanını, mesela; 8 saatini satan insan demektir. Özel işçi, bu 8 saatlik zamanını iş sahibine hasret-mek zorundadır. İşçi bu süre zarfında kendisine hiç bir iş yaptırılmasa dahi, anlaşmaya konu olan ücreti almaya hak kazanır.
Ecîr-i müşterek ise, halk arasında “götürü” denilen, parça başına iş yapan işçi demektir. Mesela; sipariş usûlüne göre elbise diken terzi, ayakkabı yapan ayakkabıcı, TV tamircileri ve benzeri meslek erbabı müşterek işçidir.
Bu tasnife göre soruda bahsi geçen husus, ecir-i müşterek için problem değildir. Ecîr-i has’a gelince; cuma namazı ve vakit namazlarının sadece farzları, hukuk tabiriyle “Allah hakkı” olduğu için, hiçbir işverenin çalıştırdığı işçisini bu namazları kılmaktan alıkoymaya hakkı yoktur. Hatta bu, iş sözleşmesine konu bile olmuş olsa, bu şarta uyulmak zorunda değildir. Yani bu durumda anlaşma sahih, şart batıldır. Yalnız hemen ifade edelim ki, bahsini ettiğimiz bu husus sadece farz namazlar için geçerlidir, nafile namazlar -cinsi ne olursa olsun- bu hükme dahil değildir. Allah hakkı her şeyin önünde gelir