Hastalığı günlerinde bir kez, Hazret-i Resulullah (S.A.V.) kendinden geçti. Müminlerin analarından birisi mübarek burnuna, bir rivayete göre ağzına ilâç damlattı. O zamana kadar Resulullah (S.A.V.) ilâç verilmesini yasaklamıştı. Kendisinin hatunları bu yasaklamayı nezahetine yorarlardı. Yani ilâçtan iğreniyor sanırlardı. O baygınlıktan kurtulduğu zaman, eşlerine:
— Niçin böyle yaptınız? diye sordu. Onlar da:
— Abbas bizi zorladı! dediler. O da:
— Yalan söylüyorsunuz! Abbas’a iftirada bulunuyorsunuz! Ben biliyorum ki bana gelen bu hastalık zatülcendir. Bunun oysa bir şeytan sataşması olduğunu biliyorsunuz. Ve bana hiçbir zaman şeytan musallat olamaz.
Rivayete göre bu ilâca Esma bint Ams önayak olmuştu. Bu ilâç Habeş ilinden gelmiş bir ilâçtı. Resûlullah (S.A.V.) de:
— Bu ilâç nedir? diye sordu. Dediler ki:
— Bu ilâç biraz öd, biraz özel bir çiçek, birkaç damla yağdır!.
O zaman o da:
— Abbas’tan herkesin burnuna o ilâçtan damlatılsın! diye buyurdu.
Söylendiğine göre o gün Meymune Hatun oruçluydu. Onun da burnuna bu emre uyarak o ilâçtan damlattılar.