YILLAR OLMUŞTU GİDELİ…
Hasret buram buram, ayrılık kor kordu.
Eşiyle birlikte düşmüştü ayrılık yollarına. Gurbetin adına hicret demişlerdi.
Göçmüştü sevgili peygamberin, yürek çiçeği sevgili Rukiye’si yaban ellere. Tanımadığı ülkelere. Uzaklara, çok uzaklara…
Habeşistan diyarlarına yol almışlardı.
Yıllar hasreti yüreklere ince ince dokuyarak geçip gitmişti.
Yıllar geçmişti, ama ne bir haber, ne bir bilgi ulaşmıştı sılaya. Sevgili babada hasret artıkça arttı…
Yıllar sonra Habeşistan’dan bir kadının geldiği duyuldu. Sevgili peygamberimiz hasretini sordu kadına:
“Rukiye’yi gördün mü?”
Kadın “Evet gördüm.” dedi.
Hasret biraz azalmış, yavrunun haberinin sıcaklığı sevgi yüklü babanın kalbini ferahlatmıştı.
Demek sağdı Rukiye. Demek ulaşmıştı Habeşistan’a…
Dahasını sordu Allah Resulü:
“İyiler mi?”
“Evet” dedi kadın.
Sevgili babada şükür dua oldu, Yaratana uzandı…
“Ya Rabbi! Sen onların her ikisine de yardımcı ol. Osman, ailesiyle hicret eden ilk kimsedir.”
O, çocuklarını Hannan ismiyle özleyen bir Babaydı (a.s.m.)…2