Dopdolu bir hayatta her sözünden, davranışından herkese faydalı ışıklar yansıyan bir insan olduğunuzu düşünün. Bunu meyvesiz meşguliyetlerle başarabilir misiniz?
Modern teknoloji her geçen gün yeni bir ilginçlik üretiyor. Tekniğin ve kültürün ürettiği her şeye ihtiyacımız olduğunu düşünüyoruz. Saatlerce televizyon seyretmek zorunda olduğumuzu sanıyoruz. Müzik yarışları, eğlence programları, piyangolar, atyarışları hayatımızı işgal ediyor.
Yapayalnız yürüdüğümüz sonsuzluk yolculuğunda, geriye ömrümüzün hangi saniyelerinin kaldığına bakıyoruz. Hayatımız işgal edilmesin, onurumuz ele geçirilmesin. İnsanlık onurumuz değersiz bir oyun lokması olmasın. İstediğimiz bu değil mi?
Biz kimiz? Kendimize ait neyimiz kaldı? Bu telaşla nereye koşuyoruz? Neden okul sıraları, neden otobüsler, neden maaş kuyruğu ve neden ölüm?
Etkili insanlar, saatlerce televizyon seyretmiyorlar;
hayatlarını tuttukları takımı takibe adamıyorlar. Günleri gazete okumakla, bulmaca çözmekle geçmiyor. Yaşıyorlar, koşuyorlar, üretiyorlar ve biz eserlerin üzerinde, onların imzalarını görüyoruz.
Modern meşguliyetlerin temel hedefi, bizi aklisızlaştırmak, dünyevileştirmek; bilincimizde, ölüm sonrasına yönelik bir kazanım bırakmamaktır. Şu can yakıcı kadınlara bakın ve şu yakışıklı erkekleri izleyin: İçine kapatıldıkları mağaralarda, idraklerinden ışığa açılan her aralık tıkanmıştır. Işığı dinlemek isteyen kulaklarına güya sanatsal gürültüler tıkıştırılmış; görmeye çırpınan gözlerine, bilinci uyuşturan filmler, resimler savrulmuştur.
Faydasız ve küçük işlerin kuyusu, kalbimizi karanlıkla kuşatmasın ki, başımızı kaldırıp yukarıya nasıl çıkabileceğimizi düşünebilelim. Çağımız, kıyamet asrının insanlarını gönüllü kölelere dönüştürüyor. Son asrın insanlık savaşı, gerçek düşünceyi özgürleştirme savaşı olacak.