Namaza çağrıyı sembolize eden ezan ve kâmet, Müslümanların gerek ibadet hayatında gerekse mûsikîden mimarî ve edebiyata kadar Islâm kültür ve medeniyetinde ayrı bir önem taşımaktadır. Ezan sözlükte “duyurmak, bildirmek” anlamına gelir. İlmihaldeki anlamı ise, farz namazla: için belli vakitlerde okunan “bilinen özel sözler” dir. Ezan okuyan kişiye “müezzin” denir.
İslamın ilk zamanlarında bugün bildiğimiz şekilde ezan okunmuyordu. Namaz Mekke döneminde farz kılındığı halde, Allah Resûlü’nü’ (aleyhissalatü vesselâm) Medine’ye gelişine kadar namaz vakitlerini bildirmek için bir yol düşünülmemiş ve belki de cemaatle kılınmadığı için buna ihtiyaç duyulmamıştı. Medine’ye gelindiğinde bir süre sokaklara: “es-salah es-salah” (namaza, namaza) veya “es-salatü câmia” (namaz insanları toplayıcı ve bir araya getiricidir veya namaz birçok güzellikleri ve şükür çeşitlerini kendisinde toplar) diye nida edilmişse de bu yeterli olmamıştı. Hicretin ilk yılında Medine’de Mescid-i Nebevî’nin inşası tamamlanıp Müslümanlar düzenli bir şekilde toplanıp cemaatle namaz kılma , başlayınca, Peygamberimiz namaz vakitlerinin girdiğini ve topluca namaz kılınacağını duyurmak için ne yapılabileceğini ashabıyla görüşmeye başladı. Sonunda bazı sahabilerin aynı şekilde rüya görmeleri üzerine bugünkü bilinen şekliyle ezan ilk defa olarak Hz. Bilal tarafından sabah namazında, Neccaroğulları’ndan bir kadına ait yüksekçe bir evin damında okunmuş ve artık Müslümanlığın bir şiarı, alâmeti haline gelmiştir.
Ezan ile halka hem namaz vaktinin girdiği ve cemaatle namaz kılınacağı duyurulmuş olmakta, hem de Allah’ın büyüklüğü, Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem)’in Allah’ın elçisi ve namazın kurtuluş yolunun kapısı olduğu ilan edilmektedir. Namaz vakitleri Güneş’in hareketine göre düzenlendiği için yeryüzünde namaz vakitleri değişik anlara rastlamakta ve bu suretle yukarıda belirtilen hakikat, gece gündüz fasılasız olarak haykırılmış olmaktadır.