PEYGAMBERİMİZİN İKİNCİ KIZIYDI. Çok güzeldi. Hz. Osman’la evlenmişti. Bu çifti birlikte görenler eşlerin en güzeli Osman ve Rukiye demekten kendilerini alamazlardı.
Çileli bir hayat başlamıştı bu genç evliler için. Habeşistan yollarına
düşmüşlerdi. Hiç bilmedikleri yerler… Gariplik ve kimsesizlik… Bir de yoksulluk eklenince…
Yabancı diyarlardaki çileli hayatın bir başka yanını da Rukiye’nin güzelliği oluşturuyordu. Peygamberin inci tanesi güzel kızı, bir de Habeş kadınlarının, güzelliğinden dolayı ona duydukları kıskançlıklarıyla uğraşıyordu. Habeş kadınları ona eziyet ediyorlardı.
Sonunda dönüp geldiler vatanları olan Mekke’ye. Peygamberimiz Zeyd b. Sabit ile bu güzel aileye bir tabak et gönderdi.
Peygamberimiz, Zeyd döndükten sonra ona, kızı ile damadını görüp görmediğini sordu.
Zeyd “evet” dedi. Peygamberimiz sordu:
“Onlardan daha güzel bir çift gördün mü?
“Hayır” dedi Zeyd.
Zeyd, onların güzelliğine hayran kalmıştı.
Zeyd, sevgili babaya dedi:
“Bir Osman’a, bir Rukiye’ye baktım. Ben onlardan daha güzel bir çift görmedim.”(Mekke dönemi olduğu için henüz tesettür emri yok.)
Peygamberimiz çocuklarını çok seviyordu. Onların güzel bir çift olmasından, birbirlerine denk olmasından mutlu oluyordu. Kendisinin gördüğü bu güzelliğin, başkaları tarafından da fark edilip edilmediğini anlamak istiyordu.
O bir babaydı…
O, çocuklarına Cemil ismiyle yönelen bir Babaydı (a.s.m.)…’