– Herhangi bir organında çıban, yara, kırık olup üzerini bir sargı ile saran, sargıyı çıkardığı takdirde (organının veya kendisinin) telef olmasından korkan kimse Şafiî mezhebine göre sargı üzerine mesh eder, buna ilaveten teyemmüm eder.
Ebu Hanife ve Malik diyor ki, bedenin bir kısmı çıbanlı veya yaralı olursa, bakılır, çoğu sağlıklı ise sağlıklı kısmı yıkar, yaralı olan yerin yıkama hükmü düşer. Ancak yaralı (veya sargılı) yeri su ile mesh etmesi müstehap olur.
Sağlıklı olan kısım az olursa teyemmüm yapar, yaralı organın yıkanma hükmü düşer.
Ahmed b. Hanbel ise:
“Sağlam olan organ yıkanır, yaralı organ için teyemmüm yapar” diyor.
Sargı üzerine mesh ederek (alınan abdest ile) namaz kılınca sonra namazı yeniden kılmak gerekmez. Ancak Şafiî mezhebinde tercih edilen görüşe göre sargı abdestsiz olarak sarılmış ise ve çözülmesi imkansız ise namazın iadesi gerekir.
– Bir kimse şehirde bir yerde kapalı kalır su bulmaya gücü yetmez ise teyemmümle namazını kılar ve sonra namazı iade etmez. Malikî ve Hanbelî mezhebine göre de böyledir.
İmam-ı Azam’dan bu hususta iki rivayet vardır. Bir rivayete göre kapalı olduğu yerden çıkıncaya veya su imkanı elde edinceye kadar namaz kılmaz. İkinci rivayete göre (teyemmümle) kılar, sonra iade eder. Şafiî’nin görüşü de İmam-ı Azam’dan gelenikinci rivayet gibidir.
– Suyu bineğinde unutan kimse teyemmümle namazını kıldıktan sonra suyu bulursa:
İmam Şafiî’nin yeni görüşüne göre namazını iade eder.
İmam Malik’den gelen bazı rivayete göre iade etmez,fakat iade ederse iyi olur.
Hanefî ve Hanbelî’ye göre iade etmez. Şafiî’nin eski kavli de böyledir.