– Şüf’a hakkı, ortaklar birden fazla iseler, şüf’a hakkı söz konusu olan malda ortaklıktaki hisseleri oranında hak sahibi olurlar. Bu Malikî mezhebine ve Şafiî’nin iki kavlinden birine göredir.
Ebu Hanife’ye göre ortaklar sayısınca (eşit olarak) hak sahibidir. Şafiî’nin bir kavli de böyledir ve Müzenî bunu tercih etmiştir.
Ahmed b. Hanbel’den ise iki rivayet vardır.
– Şüf’a ölümle batıl olmaz. Bu hak varislere geçer. Bu, Şafiî ve Malikî mezheplerine göredir. Bir kimsenin şüf’a hakkı doğduktan sonra bunu bilmese veya bilse de hakkını elde etmeden ölse, bu hak varise geçer.
Ebu Hanife’ye göre şüf’a hakkı ölümle batıl olur. Bu hak varislere geçmez. Ahmed b. Hanbel’e göre ise ölen kimse bu hakkı istemeden ölmüş ise varislere geçmez.
– Şüf’a hakkı olan kimse müşteri satın aldığı yerde bina yapıp veya ağaç diktikten sonra şüf’a hakkını istese, bu kimse müşteriye parasına ilaveten yaptığı binayı veya ektiği şeyi ortadan kaldırtamaz. Bu Malikî, Şafiî ve Ahmed b. Hanbel’e göredir. Ebu Hanife’ye göre şüf’a hakkı olan kimse müşteriyi yaptığı binayı yıkmaya, diktiği şeyi sökmeye mecbur edebilir. “Uyun el-Mesail” isimli eserde şöyle denmektedir: “Bazı alimler şüf’a hakkı olan kimse müşteriye aldığı parçanın parasını verip binayı ve dikilen şeyleri yerinde bıraktırma hakkı vardır” diyorlar.