– Bir kimsenin sahibi olduğu bir av hayvanı bulunsa, sahibi o hayvanı salıverip serbest bıraksa Şafiî mezhebinde sahih olan odurki o hayvanı salıvermekle sahibinin mülkünden çıkmaz.
“Havi” isimli eserde şöyle denmektedir:
“Şayet o kimse hayvanı salıvermekle ibadet etmeyi kasdetmiş ise mülkünden çıkar. Azad etmek gibi. Salıvermekle ibadeti kasdetmemiş ise, o hayvanın mülkünden çıkmasında iki vecih vardır. (Çıkar ve çıkmaz şeklinde). Nitekim atını ve devesini (başıboş) salıveren kişinin durumu da böyledir. En doğrusu ibadet maksadıyle elde bulundurulan (kafeste kuş beslemek gibi) hayvanı serbest bırakmak caiz değildir. Zira bu cahiliye devrinin saibesineH benzemektedir. Bu birinci vecihtir, böyle salıvermekle salının mal o kişinin mülkünden çıkmaz, ikinci veçhe göre çıkar. Mülkünden çıkar dediğimiz takdirde artık o hayvan mübah olur. (Yani kim bulursa onun olur.) Mülkünden çıkmaz dersek mübah olmaz.”
Salıveren sahibi bırakırken “Kim alırsa ona mübah kıldım” derse onu bulup yiyene ödeme gerekmez. Fakat bulan o hayvan üzerinde dilediği gibi tasarruf edemez.Salıverenin mülkünden çıkar dediğimiz takdirde “Ravza” isimli eserde söylendiği üzere artık o hayvanın avlanması helal olur. Zira artık mübah olmuştur. Hem de cahiliye döneminin saibesi gibi olmaması da gerekmektedir.
– Bir kimse karada yaşayan bir kuş tutsa ve onu kendi evinin damına bıraksa, kuş başkasının damına uçmakla ilk defa tutanın mülkünden çıkmaz. Malik “ilk tutanın damında uzun süre kalmasına rağmen oraya alışmamış ise geçtiği damın sahibinin mülkü olur. Tekrar ilk sahibinin damına uçtuğu takdirde onun mülküne dönmüş olur” diyor.