İnsan takdire âşıktır. Bu sebebten aşırıya kaçılmadan, şımartılmadan verilen mükâfatlar, çocuğu iyi şeyler öğrenmeye motive eder. Çocuk dikkat çekici iyi bir hareket yaptığında, ara sıra mükâfatlandırılsa teşvik edilmiş olur.
Mükâfat, çocukta vazifesini yapma şuurunu geliştirmiyorsa, tamamen yararsızdır. O zaman her işin karşılığını bekleyen menfaatçi bir tip ortaya çıkar.
Mükâfatlar, küçük yaşlarda daha çok maddî boyutludur. Çocuğun yaşı ilerledikçe, takdir duygusu yani manevî mükâfat ön plâna geçer. Her iki halde de bunun dozunu iyi ayarlamak gerekir.
Günümüzde bazı aileler çocuklarını yersiz mükâfatlarla şımartmaktadırlar. “Sınıfını geçersen sana şunu, bunu alacağım” gibi vaatler çoğunlukla iyi netice vermemektedir. Böyle durumlarda çocuk anne babasının büyük bir zaafını yakalamış olur. Normal olarak yapması gereken işler için de karşılık bekler hâle gelir.
Hak etmediği, değerini bilemediği bir nesne ile mükâfatlandırılan çocuk, hem bunun kıymetini bilmez hem de çevresinde uyumsuz davranışlar sergileyebilir. Arkadaşlarını küçük görüp kibir ve gurura da kapılabilir. Bu da onun sosyalleşmesini engeller. Yani mükâfatlar lüzumundan fazla takdire yol açmamalıdır.
Ailede çocuğa verilecek en büyük mükâfat, kendi kendisine güven duyacak ve nefsine hâkim olacak şekilde onu yetiştirmektir. Eğer çocuklara bu şahsiyet kazandırılmazsa, aşağılık duygusuna itilir, o da yersiz korkulara, yalancılığa kuru inada ve irade bozukluklarına yol açar.