İnsan Ruhunda Bulunan Sonsuz Yaşama Arzusu
İnsan ruhundaki sonsuzluk arzusu, âhiretin varlığını gösteren çok kuvvetli psikolojik bir delildir. Su ile susayan insan arasında özel ve derunî bir alâkanın bulunması gibi, insanın da ruhunda ebedî bir hayat arzusunu hissetmesi, esasında böyle bir şeyin mevcudiyetine büyük bir delil teşkil
etmektedir. Bu psikolojik arzu, akıbetimizin âhiret gerçeğiyle olan alâkasını kuvvetlendirmektedir. İnsanlık tarihi, ondaki bu fıtrî duygunun tezahürlerini gösteren örneklerle doludur.
Aslında insanın düşünmeden ilk bakışta ‘bir yok oluş’ gibi telâkki ettiği ölümden ürkmesi bile, onun bu ebediyet duygusuna olan derin arzusundan kaynaklanmaktadır. Fıtrattan yükselen bu ses, insanın ebed için yaratıldığını gösterir. Her insan, kendinde yok olmayı istemeyen bu fıtrî duyguyla, gelip geçici iğreti bir hayat için değil de, ebedî, yok olmayan bir hayat için yaratıldığını hisseder ki, bu his ve şuur da fanî bir hayattan sonra ebedî bir hayatın varlığının açık bir işaretidir.
En kötü var olma bile yokluktan iyidir. Filozof M. Unamuno, yok olmanın kör talihinden kurtulup var olmaya devam edebilmek uğrunda, insanların her türlü işkenceye katlanabileceğini şu çarpıcı sözüyle dile getirir: “Yok olmaktansa, ebediyyen Cehennem’de yanmaya razıyım, çünkü hiçbir şey bana, yokluğun kendisi kadar korkunç görünmemiştir.”
Bir başka âlemde de olsa, hayatın ebediliğini arzu etmek, insanların ruhunda hafife alınması mümkün olmayan güçlü bir duygudur. Şüphesiz ruhumuzun derinliklerinde şiddetle arzulayıp duyduğumuz bu duygu, insanlığın varlığında mevcut aslî/fıtrî bir duygunun yankısı mahiyetindedir.
Sonuç: Maddî yönüyle bile insanı tatmin edip cevap veremeyen dünyanın, onun hayal ve ebedî yaşama arzusu gibi kâinatı kuşatacak istidat ve kabiliyetlerine cevap vermesi düşünülemez. Öyleyse dünyada bu duygularının karşılığını göremeyen insan, onların karşılığını başka bir âlemde görecektir.