Âhireti kabullenme noktasında insanı menfi tavır almaya götüren bir başka faktör olarak kibri görmekteyiz. İnsanın büyüklenmesi ve kendini yüksek görmesi anlamına gelen kibir, ekseriyetle inatla iç içe bulunmakta ve insan fıtratının Yaratıcıya açılan pencerelerini perdeleyen bir sebep olmaktadır. Kur’ân-ı Kerim âhireti inkâr edenlerin daha çok kibirli ve gururlu kimseler olduğunu Hz. Musa’nın (aleyhissalatu vesselâm) diliyle şöyle ifade eder:
“Musa ‘Ben hesap gününe inanmayan her kibirliden benim de sizin de Rabbiniz olan Allah’a sığınırım.’dedi.” (Mü’min sûresi, 40/27.)
Kibir, basireti örten, kör eden bir perdedir. Bu itibarla kibirle örtülü bir vicdanın, ne kâinatta sayfa sayfa yazılmış mûcizeleri görebilmesi ne de ölüm ötesi bir hayatın varlığını kabullenmesi mümkün değildir, zira basiret körleşince basar (göz) da bir işe yaramaz olur. Kur’ân, büyüklenen bir kalp ve kibirlenen bir nefsin âhiret gerçeği karşısında teslim ve ikna olmayacağını bildirir:
“Âhirete inanmayanlara gelince, onların kalpleri inkârcı, kendileri de büyüklük taslayan kimselerdir.” (Nahl sûresi, 16/22.)
Bunlar, Allah’a kul olmayı, Allah’ın kulları gibi muamele görmeyi kibirlerine yediremeyerek, Peygamberlerin tebliğ ettiği iman esaslarını dinlemeye tenezzül etmeyip karşı çıkmışlardır. Diğer bir ifadeyle, hakkı kabule tenezzül etmek istemeyen bu inkârcılar, mücerret bir büyüklük davası ve kuru bir azamet kuruntusuna saplanmışlardır.